Ενας πνεύμονας ζωής στη Βέροια

Tης Μαριαννας Τζιαντζη
Το «θετικό πρόσημο» της Ελλάδας φιλοδοξεί να αναδείξει η «Κιβωτός» (ΕΤ1), μια νέα σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΤ1, που εγκαινιάστηκε με ένα αφιέρωμα στην πασίγνωστη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Βέροιας (σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάκου). Για τη βιβλιοθήκη αυτή έχουν γραφτεί πολλά, ακόμα και πριν από τη βράβευσή της από το Ιδρυμα του Μπιλ Γκέιτς, όμως νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που η τηλεόραση δίνει την ευκαιρία στους κατοίκους της πόλης, σε μαθητές και γονείς, στον διευθυντή και το προσωπικό, σε εκπαιδευτικούς, συγγραφείς, σε μετανάστες και στα παιδιά τους να μιλήσουν σε πρώτο πρόσωπο για κάτι που γνωρίζουν και αγαπούν..
.

Η βιβλιοθήκη αυτή δεν είναι ένας ναός της γνώσης, όπως συνήθως γράφουμε στις σχολικές εκθέσεις, αλλά ένα χώρος δημιουργικών δυνατοτήτων και ανταλλαγής εμπειριών. «Θέλουμε οι άνθρωποι να μπαίνουν στη βιβλιοθήκη», λέει ο διευθυντής της, ο Γιάννης Τροχόπουλος - και όχι απλώς για να δανείζονται βιβλία. Και πράγματι, οι άνθρωποι μπαίνουν, μαθαίνουν, παίζουν, διασκεδάζουν, συμμετέχουν ως εθελοντές στα διάφορα εργαστήρια. «Είναι μια βιβλιοθήκη των ανθρώπων, όχι των βιβλίων, όχι των συλλογών». Ενας πνεύμονας ζωής.

Συνταξιούχοι μαθαίνουν κομπιούτερ. Παιδιά Δημοτικού συμμετέχουν στο εργαστήριο ρομποτικής, παίζουν διαδραστικά παιχνίδια και φυσικά διαβάζουν. Κινητές βιβλιοθήκες ταξιδεύουν στα σχολεία του νομού. Αφηγήσεις παραμυθιών, αφηγήσεις προσωπικών ιστοριών, γνωριμία με την ιστορία της πόλης. Και από τους περίπου 60.000 κατοίκους της Βέροιας, οι μισοί είναι μέλη της βιβλιοθήκης.
Ενα από τα μηνύματα της εκπομπής είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Δεν τους αλλάζουν τα άνωθεν «πρέπει», αλλά το δημιουργικό παράδειγμα, η δράση και οι ιδέες των άλλων ανθρώπων που, αλλάζοντας τους άλλους, αλλάζουν και οι ίδιοι.

Αυτό που συνέβη στη Βέροια δεν είναι ένα θαύμα, αλλά κάτι που θα μπορούσε να γεννηθεί σε κάθε πόλη, μικρή ή μεγάλη. Οσο για το «πώς», αρμόδιοι να μας το εξηγήσουν είναι αυτοί που έγιναν «ειδικοί», μέσα από τις σπουδές και την πείρα τους.

Στο ντοκιμαντέρ μίλησε και η Νατέλα Ιτσουαΐντζε, η οποία διευθύνει μια πολυφωνική χορωδία αναγεννησιακής μουσικής, που κάνει πρόβες στον χώρο της βιβλιοθήκης. Αυτή τη φορά δεν είδαμε μια «τραγική φιγούρα», όπως τη χαρακτήριζαν πριν από πέντε χρόνια τα κανάλια, συχνά με αγοραία, σαδιστική κι επιδεικτική συμπόνια, αλλά έναν άνθρωπο που πόνεσε (και πονά) όσο λίγοι, που λύγισε αλλά δεν συνετρίβη. Είναι αυτονόητο ότι το ντοκιμαντέρ δεν συνέδεσε τη Νατέλα με τον χαμό του γιου της, δεν επιχείρησε να εκμεταλλευθεί συναισθηματικά μια τραγωδία.

Το «θετικό πρόσημο», που αναζητά η «Κιβωτός», υπάρχει. Υπάρχει όχι μόνο στα αισιόδοξα θέματα των επόμενων εκπομπών, αλλά και σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά... όπως υπάρχει και το αρνητικό πρόσημο. Συν και πλην είναι το πρόσημο της εποχής μας, η οποία γεννά και τη μοιρολατρία και την αντίσταση.
Πηγή : Καθημερινή