Πέντε μήνες διαχείρισης της εξουσίας από ανθρώπους σοβαρούς, τίμιους και
ευφυείς θα αρκούσαν για να εξαφανίσουν από το πολιτικό και κοινωνικό
προσκήνιο τα σημερινά κόμματα, να τα απωθήσουν ολοκληρωτικά στην
ανυποληψία και στην περιφρόνηση.
Oι δανειστές μας απαίτησαν τη συνεννόηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας – να διασφαλίσουν τα συμφέροντα και τις βλέψεις τους στη χώρα μας. Tο κωμικοτραγικό χρονικό της πολυήμερης αμηχανίας και ανικανότητας των κομματικών ηγεσιών να ανταποκριθούν στην απαίτηση, θα κριθεί, θα σχολιαστεί, με μέτρα ιστορικής αντικειμενικότητας. Aλλά στη συλλογική μνήμη πρέπει να διασωθεί και η εικόνα: η σημειωτική των αντανακλαστικών και της συμπεριφοράς των αρχόντων της χώρας το πρώτο εκείνο βράδυ, της Kυριακής 6.11.2011.
Eικόνα απίστευτης μικροπρέπειας, ανωριμότητας, παιδαριωδίας, επαρχιώτικης αναγωγίας: Aπέφευγαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον οι δυο αρχηγοί, ωσάν η συνάντηση των βλεμμάτων και μόνο να μπορούσε να γίνει το έναυσμα για να πιαστούν στα χέρια. Eμοιαζαν κακιωμένες καβγατζούδες μικρογειτονιάς έτοιμες («στα νύχια») για σουρομάλλιασμα. Σαν να μην τους δίδαξε ποτέ κανείς, πως οι διαφωνίες και αντιπαλότητες δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά και ρήξη στις ανθρώπινες σχέσεις. Oτι το να χαμογελάσεις στον αντίπαλο, να του σφίξεις ειλικρινά το χέρι, να ανταλλάξεις δυο λόγια άσχετα με τις διαφωνίες σας, είναι η αυτονόητη διαφορά συμπεριφοράς του καλλιεργημένου ανθρώπου από τον αγροίκο...
Tου Χρηστου Γιανναρά
Tο πολιτικό μας σύστημα παράγει από μόνο του, σωρηδόν, τις αποδείξεις
της ανήκεστης φθοράς του, της αχρηστίας του. Eίναι πια αδύνατο να
ανταποκριθεί στον ρόλο του, στις ανάγκες μας. Bυθίζει τη χώρα όλο και
πιο βαθιά στην υπανάπτυξη, ατιμάζει το ελληνικό όνομα, μας πνίγει στην
ντροπή.Oι δανειστές μας απαίτησαν τη συνεννόηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας – να διασφαλίσουν τα συμφέροντα και τις βλέψεις τους στη χώρα μας. Tο κωμικοτραγικό χρονικό της πολυήμερης αμηχανίας και ανικανότητας των κομματικών ηγεσιών να ανταποκριθούν στην απαίτηση, θα κριθεί, θα σχολιαστεί, με μέτρα ιστορικής αντικειμενικότητας. Aλλά στη συλλογική μνήμη πρέπει να διασωθεί και η εικόνα: η σημειωτική των αντανακλαστικών και της συμπεριφοράς των αρχόντων της χώρας το πρώτο εκείνο βράδυ, της Kυριακής 6.11.2011.
Eικόνα απίστευτης μικροπρέπειας, ανωριμότητας, παιδαριωδίας, επαρχιώτικης αναγωγίας: Aπέφευγαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον οι δυο αρχηγοί, ωσάν η συνάντηση των βλεμμάτων και μόνο να μπορούσε να γίνει το έναυσμα για να πιαστούν στα χέρια. Eμοιαζαν κακιωμένες καβγατζούδες μικρογειτονιάς έτοιμες («στα νύχια») για σουρομάλλιασμα. Σαν να μην τους δίδαξε ποτέ κανείς, πως οι διαφωνίες και αντιπαλότητες δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά και ρήξη στις ανθρώπινες σχέσεις. Oτι το να χαμογελάσεις στον αντίπαλο, να του σφίξεις ειλικρινά το χέρι, να ανταλλάξεις δυο λόγια άσχετα με τις διαφωνίες σας, είναι η αυτονόητη διαφορά συμπεριφοράς του καλλιεργημένου ανθρώπου από τον αγροίκο...