Tου Χρηστου Γιανναρα
Aμέσως μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, τη γερμανική κατοχή, τον λιμό
της κατοχής και την πολυαίμακτη κομμουνιστική ανταρσία, οι πρώτοι
«τουρίστες» που έφτασαν μαζικά στη συφοριασμένη Ελλάδα ήταν
Ελληνοαμερικανοί. Ερχονταν να ξαναβρούν όσους συγγενείς επέζησαν, να
μετρήσουν νεκρούς, να κομίσουν όποια ιδιωτική βοήθεια ήταν μπορετό,
κυρίως σε ρουχισμό.
Πρέπει αυτές οι επισκέψεις να έγιναν αισθητές
στην ελλαδική κοινωνία, ήταν εκτεταμένο φαινόμενο. Ο Ελληνοαμερικανός
συγγενής αποτέλεσε αξιοπερίεργη παρουσία, σχολιάστηκε, κρίθηκε,
ταξινομήθηκε: Η αμερικανίζουσα προφορά των ελληνικών, η διάνθισή τους με
ελληνοποιημένες αμερικάνικες λέξεις, οι περίεργες αμφιέσεις, οι
συνεχείς συγκρίσεις του αμερικανικού με τον ελληνικό τρόπο του βίου,
μαζί και μια αφέλεια εμπιστοσύνης τις ανθρώπινες σχέσεις (σε αντίθεση με
την οξυμμένη πάντοτε καχυποψία των Ελλαδιτών), όλα αυτά μαζί,
συγκροτούσαν τον τύπο που χαρακτηρίστηκε σκωπτικά: ο «μπρούκλης»
(προφανώς από τον κάτοικο του Brooklyn) ή «το αμερικανάκι»....