.png "English"){kind=small}
"Η φτώχεια δεν προέρχεται από ατύχημα αλλά από ανθρώπινη δράση και αντιμετωπίζεται με ανθρώπινη αντίδραση".
Nelson Mandela
Nelson Mandela
Τα τελευταία τρία με τέσσερα χρόνια παραμένουμε απαθείς
ακροατές αποφάσεων που λαμβάνονται, χωρίς δημοκρατική συμμετοχή, από
πολιτικούς που δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν και από τεχνοκράτες χαμηλών
προδιαγραφών που δεν εκπροσωπεύουν κανένα.
Το «κούρεμα» των Ελλήνων ομολογιούχων, ταμείων, τραπεζών, πανεπιστημίων, μικροκαταθετών είναι μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία και όμως ο πολύς Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης το χαιρέτησε ως… τη σωτηρία της χώρας!
Η γελοιοποίηση του ζητήματος του φόρου πετρελαίου θέρμανσης (πρατήρια κλείνουν ,δουλειές χάνονται ,το λαθρεμπόριο συνεχίζεται ,το δημόσιο χάνει χρήματα αι εμείς όλοι ..τουρτουρίζουμε), συνεχίστηκε με τους γελοίους χειρισμούς του «μαυρίσματος» της κρατικής Τηλεόρασης ,που εξακολουθούν ακόμα....
Ακόμα μεγαλύτερη γελοιοποίηση της πολιτικής προκαλεί η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας που, ενώ ζήτησε με νόμο (σωστά κατά τη γνώμη μου) αξιολόγηση δομών διοίκησης , καταργεί τώρα με το ‘έτσι θέλω’ χίλιες τριακόσιες σαράντα εννέα (1349) θέσεις διοικητικού προσωπικού των Πανεπιστημίων (αλήθεια, γιατί όχι…….1350!), ενώ η αξιολόγηση απέδειξε…. ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ προσωπικού! Πρόκειται βεβαίως για το ίδιο Υπουργείο στο οποίο το ΣτΕ επέβαλε πρόστιμο στο θέμα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, γιατί ισχυρίστηκε ότι αυτά που θέσπισε ήταν επιταγή του Μνημονίου, ενώ δεν ήταν («και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους»!).
Τα παραπάνω, ολίγα από αυτά που συμβαίνουν, δείχνουν καθαρά ότι το αποθνήσκον πολιτικό κατεστημένο παίζει το τελευταίο του χαρτί, φορτώνοντας ευθύνες για το αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια, που αλλού παρά στον ίδιο το λαό, στον ίδιο τον εργαζόμενο.
Δεν απαιτείται διδακτορικό για να διαγνώσει κανείς ότι η σημερινή διαχείριση είναι αδιέξοδη, όπως είναι αναμενόμενο, αφού το χρέος 316 δις προς επίσημους δανειστές δεν διέπεται από το Ελληνικό Δίκαιο και αφού λόγω της εγκληματικής ύφεσης ο λόγος του προς το ΑΕΠ αυξάνει!
Η πορεία μας είναι προφανώς καταστροφική, αφού ενώ η ύφεση καλπάζει, έχουμε υποχρεωθεί σε εξαιρετικά σφιχτή δημοσιονομική πολιτική με στόχο πρωτογενές πλεόνασμα 4.5% του ΑΕΠ το 2016, έτσι ώστε το χρέος να μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020.
Η χώρα αυτοκτονεί ενώ αφελείς (ή βαλτοί), ανίκανοι, κατά την άποψη μου, υπουργοί, τηρώντας κατά γράμμα τις, εν πολλοίς, λανθασμένες εντολές των δανειστών, επαίρονται γιατί... συνέτριψαν τις δαπάνες, αύξησαν την φορολογία και... διέλυσαν το πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων. Αναμένουν ανάπτυξη όταν οι Δήμοι και τα Πανεπιστήμια δεν έχουν χαρτί για να γράψουν καν προτάσεις για την ανάπτυξη! Νομίζουν αφελώς ότι όταν επιτύχουν πρωτογενές πλεόνασμα θα επέλθει ανάπτυξη και θα επιτύχουν καλύτερους όρους από την Τρόικα, ενώ έχουν ήδη καταστραφεί πολλές παραγωγικές δομές που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη.
Στην πραγματικότητα η πορεία της χώρας είναι μη βιώσιμη και το ξέρουν οι δανειστές, γι’αυτό πιέζουν για μείωση χρέους, όχι όμως συναινετικά αλλά με δραματικά σκληρό αντίτιμο, ένα νέο μνημόνιο που θα είναι η καταστροφή της κοινωνίας μας.
Μας ζητούν λοιπόν σύνεση, αίσθηση ευθύνης. Ευθύνης απέναντι σε ποιους, σε αυτούς που παραβιάζουν το Σύνταγμα, καταστρέφοντας το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, αυτών που στέρησαν τα Ταμεία και τα ΑΕΙ από τα αποθεματικά τους και έβγαλαν στην αγορά την περιουσία τους, μαζί με όλη τη δημόσια περιουσία;
Αυτούς που λεηλατούν την κοινωνία μας; Αυτούς που προσπαθούν να στρέψουν τον ένα αγώνα ενάντια στον άλλον, να συκοφαντήσουν τις διεκδικήσεις με ιδεολογήματα της δεκάρας; Αυτούς που ψελλίζουν ανεύθυνες ανοησίες περί αριστείας και ανάπτυξης, ενώ διορίζουν οσφυοκάμπτες με ασήμαντα προσόντα;
Αυτούς που μας λένε ότι η βία που ασφαλώς θα ασκήσω όταν κάποιος βιάζει τη γυναίκα μου ή την κόρη μου είναι η ίδια με τη βία του βιαστή (!) της;
Διάβασε κανείς τους, ποτέ, κάτι για κοινωνικά συμβόλαια, για Ρουσσώ, Χομπς, Τζων Λοκ;
Και ποιος αγράμματος έβαλε το ποίημα του Καβάφη στο Λεωφορείο για να δείξει πόσο... κακή είναι η βία, όταν απλή ανάγνωση του ποιήματος δείχνει ότι ο ποιητής χρησιμοποιεί τη λέξη βία ως βιασύνη (όπως ακριβώς δηλαδή χρησιμοποιείται και στον Εθνικό μας Ύμνο).
Στον απόηχο μιας πολιτικής δολοφονίας που τρομάζει όποιον αντιστέκεται, η πολιτική της κυβέρνησης συνοψίζεται σε αστυνομοκρατούμενες πόλεις, απεργούς που αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ και την επιστράτευση, αυστηροποίηση της νομοθεσίας, «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Μία κυβέρνηση που ασκεί βία στην κοινωνία, ομιλεί για « ακραία άκρα που συναντώνται», ενώ η ίδια είναι απειλή για τη ζωή και το μέλλον μας.
Και όλα αυτά μήπως και τολμήσουν κάποτε οι δουλοπάροικοι και ξεσηκωθούν και χάσουν τα προνόμια της εξουσίας τους.
Τους λέω λοιπόν, η βία για την κατάργηση της βίας είναι όχι απλά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση της κοινωνίας (έτσι άλλωστε δικαιολογούν και τη «νόμιμη» βία της αστυνομίας) για την ανθρώπινη επιβίωσή της.
Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Τι θα λέγατε για τα λίγα παρακάτω;
Η Κυβέρνηση εγκατέλειψε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ,άρα έχασε τη δημοκρατική της νομιμοποίηση .Η πολιτική ανυπακοή της πλειοψηφίας, σε αντίθεση με την ανομία της εξουσίας, αποτελεί ηθική και δημοκρατική αντίδραση.
*Ο Νίκος Μαρκάτος είναι Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ, πρώην Πρόεδρος Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ, πρώην Πρύτανης ΕΜΠ (1991-97), Senior Visitor στο Department of Applied Mathematics & Theoretical Physics του Πανεπιστημίου Cambridge και Fellow του Selwyn College του Πανεπιστημίου Cambridge (2002 - 2003), Visiting Professor University of Surrey (2001-2010). Είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογιας των ΑΝΕΛ.
Το «κούρεμα» των Ελλήνων ομολογιούχων, ταμείων, τραπεζών, πανεπιστημίων, μικροκαταθετών είναι μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία και όμως ο πολύς Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης το χαιρέτησε ως… τη σωτηρία της χώρας!
Η γελοιοποίηση του ζητήματος του φόρου πετρελαίου θέρμανσης (πρατήρια κλείνουν ,δουλειές χάνονται ,το λαθρεμπόριο συνεχίζεται ,το δημόσιο χάνει χρήματα αι εμείς όλοι ..τουρτουρίζουμε), συνεχίστηκε με τους γελοίους χειρισμούς του «μαυρίσματος» της κρατικής Τηλεόρασης ,που εξακολουθούν ακόμα....
Ακόμα μεγαλύτερη γελοιοποίηση της πολιτικής προκαλεί η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας που, ενώ ζήτησε με νόμο (σωστά κατά τη γνώμη μου) αξιολόγηση δομών διοίκησης , καταργεί τώρα με το ‘έτσι θέλω’ χίλιες τριακόσιες σαράντα εννέα (1349) θέσεις διοικητικού προσωπικού των Πανεπιστημίων (αλήθεια, γιατί όχι…….1350!), ενώ η αξιολόγηση απέδειξε…. ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ προσωπικού! Πρόκειται βεβαίως για το ίδιο Υπουργείο στο οποίο το ΣτΕ επέβαλε πρόστιμο στο θέμα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, γιατί ισχυρίστηκε ότι αυτά που θέσπισε ήταν επιταγή του Μνημονίου, ενώ δεν ήταν («και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους»!).
Τα παραπάνω, ολίγα από αυτά που συμβαίνουν, δείχνουν καθαρά ότι το αποθνήσκον πολιτικό κατεστημένο παίζει το τελευταίο του χαρτί, φορτώνοντας ευθύνες για το αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια, που αλλού παρά στον ίδιο το λαό, στον ίδιο τον εργαζόμενο.
Δεν απαιτείται διδακτορικό για να διαγνώσει κανείς ότι η σημερινή διαχείριση είναι αδιέξοδη, όπως είναι αναμενόμενο, αφού το χρέος 316 δις προς επίσημους δανειστές δεν διέπεται από το Ελληνικό Δίκαιο και αφού λόγω της εγκληματικής ύφεσης ο λόγος του προς το ΑΕΠ αυξάνει!
Η πορεία μας είναι προφανώς καταστροφική, αφού ενώ η ύφεση καλπάζει, έχουμε υποχρεωθεί σε εξαιρετικά σφιχτή δημοσιονομική πολιτική με στόχο πρωτογενές πλεόνασμα 4.5% του ΑΕΠ το 2016, έτσι ώστε το χρέος να μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020.
Η χώρα αυτοκτονεί ενώ αφελείς (ή βαλτοί), ανίκανοι, κατά την άποψη μου, υπουργοί, τηρώντας κατά γράμμα τις, εν πολλοίς, λανθασμένες εντολές των δανειστών, επαίρονται γιατί... συνέτριψαν τις δαπάνες, αύξησαν την φορολογία και... διέλυσαν το πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων. Αναμένουν ανάπτυξη όταν οι Δήμοι και τα Πανεπιστήμια δεν έχουν χαρτί για να γράψουν καν προτάσεις για την ανάπτυξη! Νομίζουν αφελώς ότι όταν επιτύχουν πρωτογενές πλεόνασμα θα επέλθει ανάπτυξη και θα επιτύχουν καλύτερους όρους από την Τρόικα, ενώ έχουν ήδη καταστραφεί πολλές παραγωγικές δομές που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη.
Στην πραγματικότητα η πορεία της χώρας είναι μη βιώσιμη και το ξέρουν οι δανειστές, γι’αυτό πιέζουν για μείωση χρέους, όχι όμως συναινετικά αλλά με δραματικά σκληρό αντίτιμο, ένα νέο μνημόνιο που θα είναι η καταστροφή της κοινωνίας μας.
Μας ζητούν λοιπόν σύνεση, αίσθηση ευθύνης. Ευθύνης απέναντι σε ποιους, σε αυτούς που παραβιάζουν το Σύνταγμα, καταστρέφοντας το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, αυτών που στέρησαν τα Ταμεία και τα ΑΕΙ από τα αποθεματικά τους και έβγαλαν στην αγορά την περιουσία τους, μαζί με όλη τη δημόσια περιουσία;
Αυτούς που λεηλατούν την κοινωνία μας; Αυτούς που προσπαθούν να στρέψουν τον ένα αγώνα ενάντια στον άλλον, να συκοφαντήσουν τις διεκδικήσεις με ιδεολογήματα της δεκάρας; Αυτούς που ψελλίζουν ανεύθυνες ανοησίες περί αριστείας και ανάπτυξης, ενώ διορίζουν οσφυοκάμπτες με ασήμαντα προσόντα;
Αυτούς που μας λένε ότι η βία που ασφαλώς θα ασκήσω όταν κάποιος βιάζει τη γυναίκα μου ή την κόρη μου είναι η ίδια με τη βία του βιαστή (!) της;
Διάβασε κανείς τους, ποτέ, κάτι για κοινωνικά συμβόλαια, για Ρουσσώ, Χομπς, Τζων Λοκ;
Και ποιος αγράμματος έβαλε το ποίημα του Καβάφη στο Λεωφορείο για να δείξει πόσο... κακή είναι η βία, όταν απλή ανάγνωση του ποιήματος δείχνει ότι ο ποιητής χρησιμοποιεί τη λέξη βία ως βιασύνη (όπως ακριβώς δηλαδή χρησιμοποιείται και στον Εθνικό μας Ύμνο).
Στον απόηχο μιας πολιτικής δολοφονίας που τρομάζει όποιον αντιστέκεται, η πολιτική της κυβέρνησης συνοψίζεται σε αστυνομοκρατούμενες πόλεις, απεργούς που αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ και την επιστράτευση, αυστηροποίηση της νομοθεσίας, «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Μία κυβέρνηση που ασκεί βία στην κοινωνία, ομιλεί για « ακραία άκρα που συναντώνται», ενώ η ίδια είναι απειλή για τη ζωή και το μέλλον μας.
Και όλα αυτά μήπως και τολμήσουν κάποτε οι δουλοπάροικοι και ξεσηκωθούν και χάσουν τα προνόμια της εξουσίας τους.
Τους λέω λοιπόν, η βία για την κατάργηση της βίας είναι όχι απλά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση της κοινωνίας (έτσι άλλωστε δικαιολογούν και τη «νόμιμη» βία της αστυνομίας) για την ανθρώπινη επιβίωσή της.
Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Τι θα λέγατε για τα λίγα παρακάτω;
- Πολιτική σύγκρουση με τους δανειστές για σημαντική διαγραφή του χρέους με ευνοϊκούς όρους .Το προφανές διαπραγματευτικό μας πλεονέκτημα είναι τόσο απλό που διαφεύγει από τους κυβερνώντες : Κανείς δανειστής μας δεν θα ήθελε να χάσει 316 δις!
- Άρση της λιτότητας και επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας.
- Δημοκρατική, λαϊκή συμμετοχή στην αντιμετώπιση του χρέους που σημαίνει τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, που πολλοί ζητάμε χρόνια τώρα.
Η Κυβέρνηση εγκατέλειψε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ,άρα έχασε τη δημοκρατική της νομιμοποίηση .Η πολιτική ανυπακοή της πλειοψηφίας, σε αντίθεση με την ανομία της εξουσίας, αποτελεί ηθική και δημοκρατική αντίδραση.
*Ο Νίκος Μαρκάτος είναι Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ, πρώην Πρόεδρος Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ, πρώην Πρύτανης ΕΜΠ (1991-97), Senior Visitor στο Department of Applied Mathematics & Theoretical Physics του Πανεπιστημίου Cambridge και Fellow του Selwyn College του Πανεπιστημίου Cambridge (2002 - 2003), Visiting Professor University of Surrey (2001-2010). Είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογιας των ΑΝΕΛ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου