Η Γερμανία απομακρύνεται από την ισχυρή Ενωμένη Ευρώπη

Πολλά έχουν γραφτεί και εξακολουθούν να γράφονται για το αν η Γερμανία έχει χάσει ή όχι τον ευρωπαϊκό της δρόμο. Το θέμα δεν είναι αν τον έχει χάσει αλλά αν τον είχε βρει ποτέ και τελικά με ποιο όραμα εμφανίστηκε ως ο πρωτεργάτης αυτού του οικοδομήματος. Σε κάποια σύνοδο κορυφής κάποιος εκ των αξιωματούχων της Ενωμένης Ευρώπης όταν συζητιόταν ακόμα το θέμα της Ένωσης των δύο Γερμανιών είχε πει ότι δεν είχε κάποια αντίρρηση για την Ενωμένη Γερμανία «αρκεί να μην θέλει να κάνει πρωτεύουσά της το Παρίσι».

όλο το ρεπορτάζ...

Σύμφωνα με τους Γερμανούς πολιτικούς το όραμά τους ήταν μία ισχυρή και ειρηνική Ενωμένη Ευρώπη. Τίποτα άλλο δεν κρυβόταν πίσω από αυτό το όραμα. Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι δούλεψαν σκληρά προς αυτήν την κατεύθυνση. Κανείς επίσης δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι επί χρόνια το πέτυχαν στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Τι συνέβη όμως άξαφνα και ξύπνησε και πάλι η ηγεμονική τάση της Γερμανίας; Ποιος τελικά ευθύνεται για το γεγονός ότι η Γερμανία δεν μπορεί να περιορίσει την δύναμη της και δεν μπορεί να εργαστεί ισότιμα με τους εταίρους της, επιδιώκοντας μία θέση εξουσίας; Η γερμανική κουλτούρα; Η γερμανική πειθαρχία; Η ισχυρή εθνική ταυτότητα, η οποία σε περιόδους κρίσεων ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο;
Το γεγονός ότι οι Γερμανοί οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης, όπως ο Χέλμουτ Κολ, τάσσεται ανοιχτά υπέρ της επίδειξης αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και κατά των τάσεων επανεθνικοποίησης, που διατρέχουν την Ευρώπη, σημαίνει ότι μπορεί να διαγνώσει στοιχεία έντασης όσον αφορά την εθνική ταυτότητα των Γερμανών. Η δήλωση του ότι «όποιος λέει ότι πρέπει να τα καταργήσουμε όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή, πλανάται» έκανε πολλές γερμανικές εφημερίδες να σημειώνουν ότι πρόκειται για τη φωνή μίας «άλλης» Γερμανίας, αυτής που δεν προδίδει το όραμα στο βωμό των κομματικών συμφερόντων.
Για τη θέση όμως της Γερμανίας στην Ενωμένη Ευρώπη τοποθετείται εύστοχα ο Καθηγητής Μοϊσί λέγοντας ότι η «Γερμανία, υπήρξε ο πρωτεργάτης της ενωμένης Ευρώπης, ο χρηματοδότης της, και η ενωμένη Ευρώπη υπήρξε ο καθησυχασμός για την υπόλοιπη Ευρώπη πως η Γερμανία δε θα επιδιώξει εκ νέου την κυριαρχία των υπολοίπων».
Πράγματι η Γερμανία απέκτησε δύναμη γνωρίζοντας ότι σε αυτή την κρίσιμη ώρα όλοι την έχουν ανάγκη. Θα μπορούσε να διατηρήσει αυτό τον ρόλο της και να τον ενισχύσει επιδεικνύοντας μεγαλύτερη αλληλεγγύη χωρίς να παρασυρθεί από λαϊκίστικες τακτικές. Στην προσπάθεια της η Γερμανίδα Καγκελάριος να αναπτερώσει το ηθικό των συμπολιτών τους υπογραμμίζοντας τους ότι είναι οι τέλειοι καθώς κατάφεραν να βγουν γρήγορα από την κρίση και τώρα καλούνται να δώσουν τα χρήματα τους στους εταίρους, οι οποίοι προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν έχασε το σημαντικότερο: την πολύτιμη εξωτερική στήριξη. Σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου όλοι εξαρτώνται από όλους είναι βασική πλέον η αρχή της αλληλεγγύης.
Την αρχή αυτή αλλά και την έννοια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας εξηγεί εμμέσως πλην σαφώς ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, αναφερόμενος στην κρίση του ευρώ. Ο πρώην καγκελάριος προειδοποιεί και για τις συνέπειες που θα είχε για τη Γερμανία η έξοδος της από το ευρώ. «Η επαναφορά του μάρκου θα οδηγούσε σε άνευ προηγουμένου υποτίμησή του και ταυτόχρονα θα αυξανόταν ταχύτατα η ανεργία στη Γερμανία». Εκτιμά επίσης ότι «η Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά θα υπονομευόταν άμεσα από εθνικές παρεμβάσεις - και η ΕΕ θα είχε απολέσει τα σημαντικότερα επιτεύγματά της».
Ο παλαίμαχος σοσιαλδημοκράτης πολιτικός θεωρεί ότι «η πρόσδεση της Γερμανίας στην ΕΕ είναι αναπόφευκτα απαραίτητη», για να μη χρειάζεται να τη φοβούνται οι γείτονές της. «Αλλά η πρόσδεση της Γερμανίας μπορεί να επιτευχθεί μόνον αν και τα υπόλοιπα κράτη είναι πρόθυμα να προσδεθούν στην Ευρώπη», σημειώνει ο Χέλμουτ Σμιτ.
Κριτική στην Άγκελα Μέρκελ για έλλειψη αλληλεγγύης ασκεί και ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρτ Σρέντερ κατηγορώντας την ανοιχτά για καθυστέρηση στην αντίδραση της όσον αφορά την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Ο ίδιος μάλιστα τάχθηκε υπέρ της θέσπισης κοινών ευρω-ομολόγων. «Εάν θέλει κανείς να διατηρήσει την ΕΕ και ως κεντρικό της πυλώνα τη Νομισματική Ένωση - και το τέλος της ΟΝΕ θα ήταν μία καταστροφή - τότε τα κοινό ομόλογα είναι το αντιστάθμισμα για την απώλεια της ελαστικότητας στις νομισματικές ισοτιμίες. Αντί να το αρνείται αυτό, η γερμανική κυβέρνηση θα έπρεπε απλά να αποδεχτεί ότι αυτή είναι η συνέπεια του κοινού νομίσματος», τονίζει ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας.

Επομένως, είναι εμφανές ότι το Βερολίνο βλέπει ακόμα και σήμερα τον στόχο (Ενωμένη ισχυρή και ειρηνική Ευρώπη), αλλά δεν έχει ακόμα δει ότι έχει στραβώσει το τόξο με αποτέλεσμα όσες προσπάθειες και να κάνει για να πετύχει τον στόχο πέφτουν στο κενό. Και το τόξο δεν είναι άλλο από μία ισχυρή και αληθινή πολιτική αλληλεγγύης.

Πηγή: ΝΕΤ FM