Το λάθος του Πλαύτου

Αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Παντελή Μπουκάλα δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή σήμερα 31-3-2011
 
Aς δεχτούμε προς στιγμήν όσα συνήθως λέγονται για τους πολέμους και προς νομιμοποίησή τους. Ας δεχτούμε δηλαδή ότι δεν διαπράττει δολοφονία ο στρατιώτης που, εκτελώντας τις διαταγές των ανωτέρων του, σκοτώνει τον εχθρό του πριν προλάβει να τον σκοτώσει εκείνος (που εκτελεί επίσης διαταγές ανωτέρων)· πυροβολεί με τη συνείδησή του ήσυχη (ή καθησυχασμένη και πάλι από τους ανωτέρους), αφού οι σφαίρες του, έτσι του λένε ή έτσι πιστεύει αυθορμήτως κάποιες φορές, υπηρετούν κάποιο ιδανικό, αυθεντικό ή κατασκεύασμα της προπαγάνδας. Τίποτα από αυτά, ωστόσο, δεν ισχύει στο νέο (κι ακόμα χειρότερο) Αμπού Γκραΐμπ που αποκαλύφθηκε από το περιοδικό Rolling Stone....
Τα φρικαλέα φωτογραφικά τεκμήρια κυκλοφορούν ήδη στο Διαδίκτυο και σίγουρα δεν θα ευχαριστήσουν όσους επιμένουν ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, όπως δα και όλοι οι υπόλοιποι της εποχής μας, έχει ανθρωπιστικό περιεχόμενο. Από πλήξη λοιπόν (έτσι λέει το ρεπορτάζ, βασισμένο στις καταθέσεις των ίδιων των άθλιων πρωταγωνιστών), οι Αμερικανοί πεζοναύτες της διμοιρίας Bravo είπαν, Γενάρη του 2010, να κάνουν κάτι να περάσει η ώρα τους. Δύο εξ αυτών, 22 ετών ο ένας, μόλις 19 ο άλλος, έστησαν την παγάνα τους και πέτυχαν κάποια στιγμή το θήραμά τους: ένα Αφγανάκι που ούτε ταλιμπανάκι ήταν ούτε κουβαλούσε πιστόλι ή μαχαίρι, μια σφεντόνα έστω. Τον σκότωσαν με χειροβομβίδα τον δεκαπεντάχρονο Γκουλ Μουντίν, για σιγουριά. Τράβηξαν και τις φωτογραφίες τους για να απαθανατίσουν το ανδραγάθημά τους κι ο ένας από τους δύο πήρε ένα δάχτυλο του σκοτωμένου, λάφυρο πολέμου. Τις επόμενες εβδομάδες, η διμοιρία συνέχισε να εκπολιτίζει τους βαρβάρους ιθαγενείς με την αποτελεσματικότερη μέθοδο: τη θανάτωση. Μάλιστα, όπως εκ των υστέρων ομολόγησαν, οι εκκαθαριστές σκηνοθετούσαν έτσι τα πράγματα ώστε να φαίνεται πως είχαν απειληθεί. Κυνηγοί, λοιπόν, αλλά κυνηγοί ανθρώπων. Για να αποδειχθεί ακόμα μια φορά πόσο έξω έπεφτε ο Πλαύτος όταν έλεγε πως ο άνθρωπος είναι λύκος για τους ομοίους του, homo homini lupus. Τι μας φταίνε στ’ αλήθεια οι λύκοι ή τα λιοντάρια; Τα ζωντανά δεν σκοτώνουν από βαρεμάρα ούτε για διασκέδαση. Οι άνθρωποι, ναι. Και ούτε τις εντολές των ανωτέρων χρειάζονται (η ανοχή τους είναι χρήσιμη πάντως) ούτε το πρόσχημα ότι απειλήθηκαν. Γίνεσαι μια φορά θηρίο όταν, πάνοπλος εσύ, θερίζεις για χάζι ένα παλικαράκι που το μόνο του φταίξιμο είναι ότι γεννήθηκε σε λάθος εποχή και λάθος χώρα. Αποθηριώνεσαι έπειτα όταν, αντί να ντρέπεσαι, σκυλεύεις το θήραμά σου και το φωτογραφίζεις για να ’χεις τεκμήρια της λεβεντιάς σου. Και αποκτηνώνεσαι όταν τα αποτρόπαια τεκμήρια, βίντεο και φωτογραφίες, δεν τα δείχνεις μόνο σε γνωστούς και φίλους (δεν μπορεί, όλο και κάποιος από αυτούς θα τους έψαλε), αλλά τα διοχετεύεις και στο Ιντερνετ
Ναι. Λάθεψε ο Πλαύτος.