Στη Μνήμη των αδικοχαμένων Ηρώων!!!

Τρίτη, 31 Ιανουαρίου 2012
Τιμή στους ήρωες!


Την Τρίτη  31/1/2012  είναι η μαύρη επέτειος των Ιμίων.
16 χρόνια πέρασαν πλέον απ’ την ημέρα, που η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε με στρατιωτική επιχείρηση Ελληνικό έδαφος, χωρίς την άμεση και αυτονόητη αντίδραση απ’ την μεριά της τότε Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.
Αντιθέτως, η στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης είχε ως αποτέλεσμα τη θυσία του σημαιοφόρου ΕΚΤΟΡΑ ΓΙΑΛΟΨΟΥ, του αρχικελευστού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ και του αρχικελευστού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΛΑΧΑΚΟΥ...

Θυσία, στο βωμό του πολιτικού ραγιαδισμού, ο οποίος στιγμάτισε και εξακολουθεί να στιγματίζει την εξωτερική μας πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες.
Δεν είναι ώρα για πολλά λόγια, όση πικρία και αγανάκτηση να νιώθει κανείς. Είναι όμως ώρα για να κάψει μέσα μας η φλόγα της ιστορικής μνήμης. Και να μας ζεσταίνει για πάντα. Διότι η ιστορία διδάσκει ότι... δυστυχώς οι Έλληνες δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία.  Είναι ηλίου φαεινότερο ότι, για να ατενίσουμε και να πορευθούμε στο μέλλον, πρέπει να λαμβάνουμε ως γνώμονα το παρελθόν. Διότι ένας λαός, ο οποίος δεν σέβεται την ιστορία του και δεν μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος, τότε νομοτελειακά δεν μπορεί να έχει και μέλλον.

Και δυστυχώς, η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα των συνεχών προκλήσεων αλλά και παραβιάσεων του εθνικού μας χώρου, με τα Τουρκικά μαχητικά να κοντοζυγώνουν τον Παρθενώνα και τις φρεγάτες τους να φτάνουν μέχρι το Λαύριο, επιβεβαιώνει, ότι δεν άλλαξε τίποτε ούτε στο μυαλό αλλά ούτε και στη συνείδηση των σημερινών ηγετών μας. Η ίδια απαράδεκτη, οσφυοκαμπτική, ταπεινωτική πολιτική πρακτική σχετικά με τους χειρισμούς των εθνικών μας θεμάτων, εξακολουθεί να διαιωνίζεται όπως και τότε...


Τότε, που η χώρα μας απώλεσε εθνικό έδαφος και ένα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, το οποίο στη συνέχεια χαρακτηρίστηκε ως «γκρίζες ζώνες».
Γνωρίζετε πολύ καλά την επίσημη απάντηση της Ελληνικής Κυβέρνησης. Ήταν βεβαίως, το δημόσιο «ευχαριστώ» του Κώστα Σημίτη προς τις ΗΠΑ, μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, για το ρόλο τους στην αποκλιμάκωση των γεγονότων.

Ή μήπως το «ευχαριστώ» απευθύνονταν για το ρόλο των Αμερικανών στην μετατροπή εδαφικής μας κυριότητας σε «ουδέτερη ζώνη» - κάτι που αντιστρατεύεται όλες τις διεθνείς συνθήκες - την οποία ο Έλληνας πολίτης δεν μπορεί καν να επισκεφθεί, πόσο μάλλον να αναρτήσει και να αφήσει εκεί τα εθνικά μας σύμβολα ή έστω και στεφάνια, όπως επεχειρήθη από μέλη της οργάνωσης «Ελληνοαμερικάνικη Ένωση»  που ήθελαν (το Πάσχα  1996) να τελέσουν τρισάγιο στην μνήμη των τριών ηρώων που χάθηκαν στην Μεγάλη Ίμια. Μήπως διεκδικούμε άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία, ως η μοναδική χώρα στον κόσμο με μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα σε δικό της έδαφος;

Ο Κώστας Σημίτης λοιπόν....Πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος.....Ο οποίος στο βιβλίο του «Εθνικιστικός λαϊκισμός», καταγγέλλει «την χωρίς απήχηση Ελληνική και χριστιανική παράδοση» και αποκηρύσσει την «προσήλωση στις εθνικές, και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες». Όλο του δε το συγγραφικό έργο βρίθει από αναφορές, με τις οποίες θεωρεί τον πατριωτισμό και την Χριστιανική πίστη ως εχθρούς της κοινωνικής προόδου...
Μη λησμονώντας βεβαίως, ότι η ανεκδιήγητη συγγραφική ομάδα Ρεπούση είχε ορισθεί και επιλεγεί από τον ίδιο τον πρώην Πρωθυπουργό ενώ επί των Κυβερνήσεών του, αυτή η «στα χαρτιά Ελληνίδα» είχε διορισθεί ως αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Καλύτερα όμως να σταματήσω. Όπως είπα και πριν, δεν είναι ώρα για λόγια αλλά για περίσκεψη και περισυλλογή. Καθώς και για ανησυχία.

Πάνω απ’ όλα όμως, στις  31 Ιανουαρίου τιμούμε τους ήρωες. Οι οποίοι έπραξαν εις το ακέραιο το καθήκον τους και εξετέλεσαν με ακρίβεια την αποστολή τους, πεθαίνοντας για μας. Ας πράξουμε λοιπόν κι εμείς, στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα μας, το καθήκον μας, εκλέγοντας και παραδίδοντας την εξουσία και τα ηνία της χώρας μας σε ανθρώπους που έχουν την Ελλάδα στην καρδιά τους. Σε αληθινούς πατριώτες... Σε πραγματικούς Έλληνες.  Διότι, όπως τα φύλλα των δέντρων δεν είναι όλα ίδια, κατ’ ανάλογο τρόπο, δεν έχουμε όλοι τον ίδιο βαθμό και το αυτό μέτρο πατριωτισμού.
Η Ιστορία μας διδάσκει πως όσο Έλληνας ήταν ο Λεωνίδας, δυστυχώς άλλο τόσο ήταν και ο Εφιάλτης...

Το χρωστάμε. Σ’ αυτά τα τρία παλικάρια, των οποίων τιμούμε τη μνήμη. Ειδάλλως, η θυσία τους δεν θα σημαίνει τίποτε. Και θα αποβεί εις μάτην. Εμείς αποφασίζουμε...

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!