Ανατολικό Πήλιο ... Θέα το Αιγαίο

Πήλιο, ένας προορισμός για κάθε εποχή του χρόνου. Καθαρά, κρυστάλλινα νερά, όμορφα λιμανάκια – και το βουνό των Κενταύρων να στέκεται ψηλά, ολοκληρώνοντας την μαγική αίσθηση!!

Τελικά, τούτο το βουνό έχει κάτι που μαγεύει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι προσφέρεται για διαδρομές που εγγράφονται για πάντα στη μνήμη, για διαδρομές ανάμεσα σε καστανιές, οξιές και πλατάνια, που άλλοτε είναι χιονισμένα και άλλοτε καταπράσινα. Στο βουνό που, σύμφωνα με το μύθο, είχαν επιλέξει οι θεοί του Ολύμπου για τη θερινή τους κατοικία, αλλά και στον τόπο που έζησαν οι Κένταυροι και ο σοφός Χείρωνας, δάσκαλος του Ηρακλή, του Αχιλλέα και του Ασκληπιού....

Οι εαρινές και θερινές διακοπές στο Πήλιο συνδυάζουν απλόχερα και απόλυτα το βουνό με τη θάλασσα. Το δε Ανατολικό Πήλιο, με τα γραφικά παραλιακά χωριά του, επίνεια της Ζαγοράς, του Μουρεσίου και της Τσαγκαράδας, μας άφησε άφωνους να αγναντεύουμε το άπειρο με θέα το Αιγαίο και… ελαφρώς παγωμένους, όταν επιχειρήσαμε να κάνουμε την πρώτη μας βουτιά στα δροσερά νερά του. Τώρα, βέβαια, με τη θερμοκρασία να ξεπερνά τους 30 βαθμούς, μάλλον δεν θα αντιμετωπίσετε το ίδιο πρόβλημα!

Φθάνοντας μέσω της εθνικής οδού στην πόλη του Βόλου, πήραμε το δρόμο που ανηφορίζει προς Πορταριά και Μακρυνίτσα. Με έντονη τουριστική ανάπτυξη, αλλά ευτυχώς με σεβασμό στο παραδοσιακό οικιστικό περιβάλλον, η Πορταριά μάς πρόσφερε μια πρώτη «δυνατή» γεύση από τα συνολικά 24 χωριά του Πηλίου, για να συνεχίσουμε βόρεια για μια στάση στα γραφικά Χάνια. 

Μπορεί κανείς να ακολουθήσει και την άλλη διαδρομή για Χάνια,απο Αγριά Μέσω Δράκειας προκειμένου να αποφύγει την ταλαιπωρία της κίνησης και να θαυμάσει με αυτή την λύση φοβερά δάση με καστανιές και οξιές.

Κινούμενοι -στη συνέχεια- ανατολικά, η ξακουστή Ζαγορά των 3.500(!) κατοίκων, με απίστευτη θέα στη θάλασσα, κέρδισε αρκετό από το χρόνο μας, πριν πάρουμε το δρόμο που οδηγεί στα παραθαλάσσια χωριά του ανατολικού Πηλίου.
Το Χορευτό, ο Αγιος Γιάννης και η Νταμούχαρη λειτούργησαν ως ορμητήρια για να γνωρίσουμε τόσο αυτές όσο και άλλες κοντινές, γνωστές και άγνωστες, παραλίες. Οι περισσότερες, όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, «βλέπουν» μέχρι τη Σκιάθο και τη Χαλκιδική, ενώ όπως χαριτολογώντας μας είπε ο Μάριος, που αφήνοντας την Αθήνα βρέθηκε για δουλειά στον Βόλο και τα τελευταία δυόμισι χρόνια στον Αγιο Γιάννη, «αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα μπορεί να δούμε και τα παράλια της Τουρκίας»!
«Πάντοτε κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις», θα πει ο Μάριος, όταν η κουβέντα φτάσει στην επιλογή του να ζήσει μόνιμα σε ένα χωριό, από το οποίο δεν κατάγεται καν. Ανεπανάληπτο το ξημέρωμα στον Αγιο Γιάννη, θα συμπληρώσουμε εμείς…
Ζαγορά

Βρίσκεται 47 χλμ. βορειοανατολικά του Βόλου και είναι δίχως άλλο το μεγαλύτερο κεφαλοχώρι του Πηλίου. Η Ζαγορά χτίστηκε γύρω από το ιστορικό Μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που ιδρύθηκε το 1160 και έφτασε στο απόγειο της ακμής της τον 17ο και τον 18ο αιώνα.
Οι κάτοικοι της εποχής ασχολούνταν με τις μεταξοκαλλιέργειες και την παραγωγή υφασμάτων. Με ορμητήριο το λιμανάκι του Χορευτού, τα ζαγοριανά καράβια διακινούσαν τα φημισμένα προϊόντα της περιοχής, αναπτύσσοντας έτσι σημαντικά το θαλάσσιο εμπόριο και καθιερώνοντας τη Ζαγορά ως σημαντικό εμπορικό, αλλά και πνευματικό κέντρο της εποχής.
Το πρώτο σχολείο της Ζαγοράς λειτούργησε στο Μοναστήρι του Σωτήρος και ακολούθησε αυτό στον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Αργότερα, με τη στήριξη του Ζαγοριανού Πατριάρχη Καλλίνικου του Γ΄, το σχολείο αυτό, γνωστό σήμερα ως Ελληνομουσείο Ζαγοράς, αναβαθμίστηκε σε Ανώτερη Σχολή. Εδώ, σπούδασαν και δίδαξαν μεγάλοι δάσκαλοι του Γένους, ανάμεσά τους και ο Ρήγας Βελεστινλής. Σήμερα, η βιβλιοθήκη του διαθέτει περισσότερους από 18.000 τίτλους βιβλίων, μεταξύ των οποίων σπάνια χειρόγραφα.
Αξίζει, λοιπόν, να επισκεφθείτε το Ελληνομουσείο ή Σχολή του Ρήγα, όπως καθιερώθηκε στη συνέχεια να λέγεται, τις εκκλησίες της Αγίας Παρασκευής, της Αγίας Κυριακής, του Προφήτη Ηλία και του Αγίου Νικολάου, αλλά και την τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Γεωργίου, όπου θα θαυμάσετε το επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο και τον περίτεχνο άμβωνα. Αν κινηθείτε προς το γειτονικό Πουρί, στα μισά περίπου της διαδρομής, θα συναντήσετε το γραφικό ξωκλήσι της Παναγίας της Ράσοβας (13ος αι.), ενώ με την ευκαιρία αξίζει να θυμηθούμε ότι πάνω από το Πουρί υπάρχει και η ψηλότερη κορυφή του Πηλίου, ο Πουριανός Σταυρός με 1615 υψόμετρο.
Κατά τ' άλλα απολαύστε τη μοναδική θέα προς το Αιγαίο από την πλατεία της Ζαγοράς, δοκιμάστε παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού από τον Γυναικείο Αγροτοτουριστικό Συνεταιρισμό του χωριού, ο οποίος -εκτός των άλλων- προσφέρει φιλοξενία σε ορισμένα από τα ωραιότερα πηλιορείτικα αρχοντικά, και δροσιστείτε στις μαρμαρένιες βρύσες του Δεσπότη και του Κράλλη (μέσα 18ου αιώνα), στη σκεπαστή βρύση Σεβαστούς και στη βρύση Νηιάδων Νυμφών.
Χορευτό
Βρίσκεται σε απόσταση 52 χλμ. από τον Βόλο, αποτελεί το επίνειο της Ζαγοράς και εκτείνεται σε μια παραλία με βότσαλα και άμμο, μήκους 2,5 χλμ. Σύμφωνα με την παράδοση, το Χορευτό πήρε το όνομά του από το χορό των αρχαίων κατοίκων του, όταν γιόρτασαν τη νίκη τους επί των Περσών, μετά την καταστροφή του στόλου του Ξέρξη στους Ιπνούς. Κατά μια άλλη εκδοχή, η ονομασία προέρχεται από το χορό του πανηγυριού του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στις 29 Αυγούστου.
Σ' αυτόν τον τόπο, που στη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου τα κύματα «χορεύουν», ο Γ. Δροσίνης εμπνεύστηκε την ποιητική του συλλογή «Γαλήνη» (1891 - 1902).
Στο Χορευτό, αξίζει να επισκεφθείτε το παλιό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, καθώς και το μικρό ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Με συμπαθητική τουριστική ανάπτυξη, μπορείτε να μείνετε στο Χορευτό και από εδώ να επισκεφθείτε τις παραλίες της Παρίσαινας και της Ανάληψης, όπως κοιτάτε τη θάλασσα αριστερά (κατεύθυνση βόρεια).
Σε τούτες τις απομονωμένες και πανέμορφες παραλίες οδηγεί ένα καταπράσινο μονοπάτι, για τους φυσιοδίφες με αντοχές, αλλά και ένας αγροτικός δρόμος, ο οποίος απαιτεί κάμποση προσοχή και σχετικά «ψηλό» αυτοκίνητο. Στο σημείο αυτό, καλό είναι να γνωρίζετε ότι οι πινακίδες που δείχνουν το δρόμο είναι αυτοσχέδιες: για καλό και για κακό λοιπόν, ζητήστε τη συμβουλή και κάποιου ντόπιου. Μέχρι στιγμής η Παρίσαινα είναι πραγματικά ανέγγιχτη. Οχι, όμως, για πολύ, μια και απ' ό,τι μάθαμε πρώην τοπικός άρχων της περιοχής ετοιμάζεται να «οργανώσει» και αυτή την παραλία. Στη δε Ανάληψη θα βρείτε μία και μοναδική πολύ καλή ταβέρνα, πλάι στο κύμα, αλλά όχι πάνω στην παραλία, η οποία -για καλή της και καλή μας τύχη- εκτείνεται λίγο πιο κάτω.
Φεύγοντας από το Χορευτό για Αγιο Γιάννη και Τσαγκαράδα, ήτοι παραλιακά με κατεύθυνση νότια, αξίζει μια στάση για μία ή περισσότερες βουτιές στην παραλία των Αγίων Σαράντα με τα εντυπωσιακά πράσινα νερά.
Αγιος Ιωάννης
Σε απόσταση 55 χλμ. από τον Βόλο, το άλλοτε ψαροχώρι με το όνομα Αγιος Γιάννης αποτελεί εδώ και χρόνια το πιο κοσμοπολίτικο θέρετρο του Ανατολικού Πηλίου. Με μεγάλη αμμώδη παραλία, οργανωμένη και με γαλάζια σημαία, διαθέτει σημαντική τουριστική υποδομή, ενώ αξίζει να αναφέρουμε ότι παρ' όλο που είναι παραθαλάσσιος, διατηρεί πολλά πηλιορείτικα χαρακτηριστικά χάρη στην εγγύτητά του με τα ορεινά χωριά, αλλά και την πλούσια βλάστηση του βουνού.
Στο βόρειο άκρο της παραλίας υπάρχει λιμανάκι, που φιλοξενεί από καΐκια ψαράδων μέχρι πολυτελή σκάφη αναψυχής, ενώ ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο (να σημειώσουμε ότι αυτή την εποχή ανακατασκευάζεται) με κατεύθυνση νότια, σε ένα πνιγμένο στη βλάστηση σημείο, έχει εγκαταστήσει τις κατασκηνώσεις της η Χριστιανική Αδελφότητα Νέων Θεσσαλονίκης (ΧΑΝΘ). Εκεί κοντά θα συναντήσετε το μικρό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, από τον οποίο πήρε το όνομά του το χωριό, και πολύ κοντά το κάμπινγκ, ακριβώς στα όρια της παραλίας του Αη Γιάννη με την αμέσως επόμενη και άκρως εντυπωσιακή αμμουδιά, με την περίεργη ονομασία Παπά Νερό. Η παραλία πήρε το όνομά της από την ομώνυμη πηγή που βρίσκεται λίγο πιο πάνω, στη θέση Τρύπια Πέτρα, λέγεται ωστόσο ότι πριν από πολλά χρόνια πνίγηκε εδώ ένας παπάς. Απ' όπου κι αν πήρε το όνομά της, ένα είναι βέβαιο: πρόκειται για εκπληκτική τοποθεσία, με τη γαλάζια σημαία και αυτή, φυσικά. Από εδώ μπορείτε να φτάσετε, μέσω μονοπατιού, στην επόμενη παραλία - προορισμό μας, την Νταμούχαρη.
Νταμούχαρη
Στα 2 χλμ. μετά τον Αγιο Γιάννη, η Νταμούχαρη είναι ένας ιδιαίτερα γραφικός οικισμός, με μεγάλη εμποροναυτική κίνηση στο παρελθόν, καθώς ήταν το μοναδικό φυσικό λιμάνι του Ανατολικού Πηλίου. Στην πραγματικότητα, αποτελείται από δύο μικρούς ορμίσκους που χωρίζονται από μια γλώσσα στεριάς πάνω στην οποία βρίσκονται ακόμα τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου, καθώς και του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου. Ο βόρειος ορμίσκος είναι και σήμερα ένα λιμανάκι, όπου φιλοξενούνται πολύχρωμες ψαρόβαρκες και σκάφη αναψυχής, ενώ στο νότιο ορμίσκο θα απολαύσετε τις βουτιές σας σε μια ωραιότατη παραλία με ολόλευκα μεγάλα βότσαλα. Ανάμεσα στα λιόδεντρα που περιβάλλουν τον οικισμό υπάρχουν παλιά και καινούργια γραφικά σπίτια, ξενώνες και δωμάτια, όπου μπορείτε να μείνετε, αλλά και λίγες ταβέρνες για φαγητό. Στην Νταμούχαρη το αυτοκίνητο φτάνει μέχρι ένα σημείο (το καλοκαίρι πιθανόν να υπάρχει πρόβλημα με το παρκάρισμα), ενώ αξίζει να σας πούμε ότι για να βγείτε στο βόρειο ορμίσκο, αν δεν ακολουθήσετε το κεντρικό μονοπάτι, δεν είναι απίθανο να χαθείτε, όχι για πολύ, στις αυλές των σπιτιών και των μαγαζιών που βρίσκονται ολόγυρα. Αγρια η ομορφιά αυτού του οικισμού, ιδιαίτερα του νότιου ορμίσκου, από τον οποίο ξεκινάει μονοπάτι που καταλήγει στην Τσαγκαράδα - αν δεν είστε αποφασισμένοι μην ξεκινήσετε! Προτιμήστε καλύτερα το αυτοκίνητό σας, αφήνοντας πίσω τις παραλίες. Βγείτε στο δρόμο προς Μούρεσι και Τσαγκαράδα, γραφικότατα και υπέροχα και τα δύο χωριά (μια μικρή ή και μεγαλύτερη στάση επιβάλλεται), και ακολουθήστε το δρόμο της επιστροφής προς Βόλο…